Czy wypada płacić za msze święte, chrzty, etc.? Jak ktoś jest biedny to może nie mieć szansy na mszę świętą w jego intencjach.

Tak postawione pytanie jest w istocie swojej pytaniem o symonię. Kościół na­ucza: „Symonia jest określana jako nabywanie lub sprzedawanie rzeczywistości ducho­wych. Czarnoksiężnikowi Szymonowi, chcącemu nabyć władzę duchową, której działanie widział w Apostołach, Piotr odpowiada: «Niech pieniądze twoje przepadną razem z to­bą... gdyż sądziłeś, że dar Boży można nabyć za pieniądze» (Dz 8,20). Postąpił więc zgodnie ze słowami Jezusa: «Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie!» (Mt 10,8). Nie można przywłasz­czać sobie dóbr duchowych i traktować ich jak właś­ciciel lub pan, ponieważ mają one swoje źródło w Bogu. Można otrzymać je darmowo jedynie od Bo­ga" (KKK 2121).

Z powyższego cytatu jasno wynika, że sytuacja taka, gdy ktoś uzależnia spełnienie posługi duchowej od otrzymania pieniędzy jest niedopuszczalna. Ma ona znamiona swego rodzaju handlu dobrami ducho­wymi. Czymś innym jednak jest złożenie ofiary. Ta kwestia ma swoje historyczne i biblijne uzasadnie­nie.

Otóż Aaron i jego synowie nie mieli swojego przydziału ziemi w kraju Bożych obietnic (Lb 18,20). Dlatego obowiązek utrzymania ich spoczy­wał na wszystkich Izraelitach. Kapłani i lewici mieli prawo do utrzymywania się z ofiar składanych przez swo­ich współbraci. Świadectwo biblijne w tym względzie jest jednoznaczne. Wystarczy przywołać chociażby kilka tekstów biblijnych: Kpł 6,7-10.19; 7,6-10.14.31-38; Lb 18,8-32.

Wzorując się na tych tekstach Kościół zawsze uznawał, że obowiązek zatroszczenia się o utrzyma­nie sprawujących posługę spoczywa na całej wspól­nocie wiernych. Jest tak zwłaszcza wówczas, gdy czas potrzebny do spełnienia posług dla wspólnoty wyklucza możliwość samodzielnego zapracowania na własne utrzymanie.

Z drugiej jednak strony Kościół troszczy się o to, aby składanie ofiar nie wiązało się z żadnymi nad­użyciami. Dlatego cytowany już Katechizm Kościoła Katolickiego naucza:

„«Oprócz ofiar określonych przez kompetentną władzę kościelną, szafarz nie może domagać się ni­czego za udzielanie sakramentów, a potrzebujący nie powinni być pozbawieni pomocy sakramentów z racji ubóstwa» (Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 848). Kompetentne władza określa te ofiary zgod­nie z zasadą, że lud chrześcijański powinien zadbać o utrzymanie szafarzy Kościoła. «Wart jest bowiem robotnik swej strawy» (Mt 10,10)".

Warto także dodać, że wspólnota Kościoła ota­cza swoją modlitwą zmarłych. Nikt ze zmarłych nie jest pozbawiony modlitewnej pomocy. Wszak modli­my się za zmarłych w czasie każdej mszy świętej oraz w każdych nieszporach. Możliwe jest również odprawienie mszy świętej bez złożenia ofiary. Trze­ba mieć jednak na uwadze, aby takiej możliwości nie nadużywać bez uzasadnionej potrzeby.