Babilon nie jest wszechmocny. Takie słowa zdobią mój osobisty egzemplarz papieskiej adhortacji o Kościele w Europie „Ecclesia in Europa”.
Wszyscy pamiętamy ogromny wysiłek Papieża i jego współpracowników, aby przygotować Kościół do Roku Jubileuszowego. Jedną z form przygotowania były synody poszczególnych kontynentów. Zbierały się w Rzymie, aby badać znaki czasu. Ostatni z nich w październiku 1999 r. dotyczył Europy. Adhortacja „Ecclesia in Europa” jest zwieńczeniem pracy owego synodu, jego podsumowaniem. Została podpisana w Rzymie przez Jana Pawła II w czerwcu 2003 r.
Jednak adhortacja jest czymś więcej niż tylko echem prac synodalnych. Według mojego rozeznania jest ona przede wszystkim głosem proroka Jana Pawła II, który kieruje słowa wzywające Kościół w Europie do przebudzenia. Czy będzie to głos wołającego na puszczy (jak niestety wielokrotnie już to miało miejsce) czy też znajdzie oddźwięk w sercach wierzących Europejczyków? Zobaczymy.
„Ecclesia in Europa” oparta jest na tekście i intuicjach zawartych w Apokalipsie św. Jana. Już to sprawia, że warto się nią zainteresować. Nie znam innego dokumentu kościelnego, który nawiązywałby do tej księgi biblijnej, skierowanej do Kościoła żyjącego w trudnych czasach.
Adhortacja podzielona jest na 6 rozdziałów:
1. Jezus Chrystus jest naszą nadzieją.
2. Ewangelia nadziei powierzona Kościołowi nowego tysiąclecia.
3. Głosić Ewangelię nadziei.
4. Celebrować Ewangelię nadziei.
5. Służyć Ewangelii nadziei.
6. Ewangelia nadziei dla nowej Europy.
Każdy rozdział rozpoczyna się od cytatu zaczerpniętego z Apokalipsy.
„Przestań się lękać! Jam jest Pierwszy i Ostatni, i żyjący” (Ap 1,17–18). „Stań się czujny i umocnij resztę, która miała umrzeć” (Ap 3,2). „Weź księgę otwartą i połknij ją” (Ap 10,8.9). „Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc i na wieki wieków” (Ap 5,13). „Znam twoje czyny, miłość, wiarę, posługę i twoją wytrwałość” (Ap 2,19). „I Miasto Święte — Jeruzalem Nowe, ujrzałem zstępujące z nieba” (Ap 21,2).
Chciałbym przytoczyć kilka myśli zaczerpniętych z Ecclesia in Europa:
Jezus jest jedyną nadzieją dla Kościoła, ale On też jest nadzieją dla ludzi żyjących w Europie.
Kościół ma tylko jedno bogactwo, a jest nim Jezus.
Opowiadać światu o Jezusie to jedyna racja, dla której Kościół jest jeszcze na ziemi.
Cały Kościół wezwany jest do misji, wierzący mają wziąć do ręki księgę Ewangelii, przyjąć Ją od Pana, połykać Ją, zasmakować w Niej a wszystko to po to, aby mieć się do przekazywania Jej mężczyznom i kobietom współczesnego świata.
Celem liturgii nie jest uśmierzanie pragnień i lęków człowieka, ale słuchanie i przyjmowanie do serca Jezusa Żyjącego (uśmiecham się do członków diakonii liturgicznej, którzy pewnie czwartego rozdziału adhortacji nauczą się na pamięć).
Bardzo istotny jest również fragment wzywający Kościół do podjęcia wysiłku nowej ewangelizacji. Papież w sposób systematyczny zwraca się do różnych stanów tworzących Kościół. I tak prezbiterzy mogą usłyszeć słowa zachęcające ich do upodobnienia całego swojego życia i swojej posługi do Jezusa; osoby konsekrowane pokazują absolutny prymat Boga w życiu poprzez całkowity dar z siebie; wierni świeccy natomiast w ukryciu codziennego życia mają pełnić pokorną posługę objawiania miłosierdzia Bożego tym, którzy żyją w ubóstwie. W adhortacji Jan Paweł II nie zapomina o kobietach. Podkreśla ich zaangażowanie w historii Europy dla dawania świadectwa Ewangelii. Na tej płaszczyźnie i dzisiaj współczesne społeczeństwo europejskie zdominowane mentalnością naukowo-
-techniczną potrzebuje jasnego świadectwa bezinteresowności i otwartości na inne życie. To mogą dać współczesnej Europie tylko kobiety (tak przynajmniej sądzi Jan Paweł II).
I na koniec nawiązanie do wstępu. Według Biblii Babilon jest symbolem sił i struktur, które są wrogie Bogu. Papież doskonale się orientuje w tym, co się dzieje na świecie. Widzi istniejący system, ale stwierdza, że ostatnie zdanie należy do Jezusa i Jego Kościoła. Dla świata i ludzi na nim żyjących jest nadzieja. Zło nie ma mocy unicestwić Bożych planów i zamiarów. Oto zwyciężył Lew z pokolenia Judy, Baranek jakby zabity, On jeden ma moc złamać pieczęcie Bożej Księgi. Dlatego nasza historia zmierza do Bożego Źródła.