„Modlimy się, ponieważ jesteśmy przepełnieni nieskończoną tęsknotą oraz dlatego, że Bóg stworzył nas, ludzi, i «niespokojne jest serce nasze dopóki nie spocznie w Tobie« (św. Augustyn). Modlimy się też dlatego, że tego potrzebujemy. Tak powie Matka Teresa: «Ponieważ nie mogę oprzeć się na samej sobie, opieram się na Nim, 24 godziny na dobę».

Zdarza się, że zapominamy o Bogu, odchodzimy daleko od Niego, ukrywamy się. Niezależnie od tego, czy stronimy od myśli o Bogu, czy negujemy Go, On jest zawsze obecny - dla nas. Szuka nas, tęskni za nami, woła nas. Człowiek rozmawia w sumieniu i nagle zauważa, że prowadzi dialog z Bogiem. Gdy czuje się samotny, nie ma z kim poroz­mawiać, wtedy czuje, że Bóg jest zawsze gotowy do rozmowy. Gdy jest w niebezpieczeństwie, doświadcza, ze Bóg przychodzi mu z pomocą.

Modlenie się jest czymś tak naturalnym jak oddychanie, jedzenie, kochanie. Modlenie się oczyszcza, daje siłę do odpierania pokus, umacnia w słabości, pokonuje strach, podwaja siły, wydłuża oddech, czyni szczęśliwym"

Kiedy zachwycamy się naturalnością w zachowaniu dzieci, kie­dy słuchamy dyskusji (czasem przewrotnie usprawiedliwiają­cych zło) na temat zaspokajania naturalnych potrzeb fizycz­nych i psychicznych człowieka, warto zapytać - czy jest coś bardziej natu­ralnego niż modlitwa?

„Tęsknisz?" - „Tak" - odpowie zdecydowana większość z nas. A ci, którzy nie powiedzą tego głośno, zerkną ukradkiem na tęsknotę ukry­tą głęboko w sercu. Mamy tęskniące serca. Inaczej: w serce ma­my wpisaną tęsknotę.

„Tęsknię do..." Do czego? Do tego, co wyczekiwane z nadzieją i w napięciu, czy nadejdzie. Do tego, czego brak doskwiera i otwiera w nas uczucie nienasycenia, niedopełnienia... Do spojrzenia kochają­cej osoby. Do bliskości kochanego ramienia i ciepła domu. Do roz­mów szczerych i niekrępujących. Do swobody w byciu sobą. Do po­czucia bezpieczeństwa. Do odkrycia bogactwa swoich talentów i pełni swoich możliwości. Do zdobycia nieosiągalnego. Do pokonania tego, co przerasta możliwości. Do zdolności kochania bez zadawania ran. Do bliskości serc takiej, w której można wszystko z siebie dać i wszystko otrzymać. Co to za tęsknota? ...do Wspólnoty Osób, które w Trójcy wzajemną miłością już stworzyły miejsce dla mnie, do oczu Boga obejmujących czułością i Prawdą, do ramion Ojca, który cze­ka...

„I mnie, i ciebie, i wszystkich innych ludzi, ciągnie do Boga. Mamy to w swoim sercu od samego poczęcia. Po prostu jest tam, w moim i w twoim sercu, miejsce dla Boga, którego nic nie zapeł­ni, tylko On sam" [Klaudia]. „Człowiek sam wpada na to, żeby się pomodlić, często nawet nie wiedząc, że się modli, bo gdzieś tam wewnątrz jest zakorzeniona taka potrzeba kontaktu z Bogiem, naturalny odruch zwracania się do Niego" [Dagmara].

Ten odruch - owoc nieskończonej tęsknoty - nie jest jednostron­ny! W Sercu Boga też jest miejsce dla mnie. Miejsce, którego nikt nie za­pełni, tylko ja. Miejsce tęsknoty Boga za mną - wcześniejszej, niż mo­ja za Nim... „Bóg bardzo pragnie relacji z nami. Jego wrażliwość na nas i i chęć uczestniczenia w naszym życiu (relacji) potrafi prze­ła­mać wszystko co małe i rozpalić ogień" [Julia]. To On robi pierwszy krok. I zawsze jest gotowy do odpowiedzi na krok z naszej strony.

Kiedy robimy ten krok? Często wtedy, gdy tęsknota zostanie wzmocniona nagłym poczuciem bezsiły, „gdy mamy obolałe serce i duszę, w głowie pustkę i poczucie, że nikt i nic na ziemi nie po­może zmienić naszego położenia - wtedy wpadamy na to, że prze­cież jest Ktoś, kto zna się na życiu, a przede wszystkim zna nas sa­mych. Ale sam fakt, że człowiek zreflektuje się, do Kogo się zwró­cić o pomoc, jest impulsem, który pochodzi od Boga. To coś w ro­dzaju szeptu, sms-a, jakiegoś sygnału: «Przecież - jestem! Kocham cię i czekam na ciebie, tylko zwróć się do Mnie i zaufaj»" [Anna].

Poczucie bezradności, doświadczenie własnej niepewności, niewy­starczalności, strachu - nawet jeśli bolesne - nie jest złe! Pozwala sta­nąć przed Bogiem z wyzwalającym poczuciem ufności: nie muszę po­konywać wszystkiego sam, On jest!