Jakiego Kościoła pragnę? Kościoła, w którym człowiek siedzący obok jest darem, bratem lub siostrą, przyjacielem. Wspólnoty, w której ludzie ofiarują część siebie innym, angażując się w różne dzieła, np. pomagając sąsiadce czy sprzątając świątynię. Kościoła, który „ewangelizuje i daje się ewangelizować przez piękno liturgii” (papież Franciszek, Evangelii Gaudium), gdzie czuję się zaangażowany choćby czytając czytanie lub śpiewając psalm. Miejsca, gdzie strojenie ołtarza nie jest zarezerwowane dla siostry zakonnej czy pana kościelnego. Wspólnoty, w której padają słowa życzliwe, dobre, budujące, ale w której jest też miejsce na konstruktywną krytykę powodowaną miłością bliźniego. Kościoła, o którym niegdyś mówili „patrzcie jak oni się miłują” (Tertulian, Apologetico).

Taki jest Kościół Chrystusowy, kierowany nie paragrafami przepisów, ale Prawem Miłości; nie strukturami, dykasteriami, urzędami kurialnymi, ale chrześcijańską relacją, w której bracia są gotowi oddać za siebie życie (i do tego jeszcze kochają nieprzyjaciół!). Kościół „nie zbyt skoncentrowany na sobie samym”, ale przede wszystkim odzwierciedlający Jezusa Chrystusa (por. Papież Franciszek, Christus vivit).

To tylko fragment artykułu, całość w drukowanym Wieczerniku.